پیشرفت نامه من!!

یک و نیم ماه از تعطیلات کرونا میگذره و من تنها استفاده ای که تونستم ازش ببرم دیدن فیلم بود! نه زبان خوندم نه روی هنرم وقت گذاشتم و نه کتاب های انبار شده در قفسه را مطالعه نمودم!! 

واقعا نمیدونم این حجم از تنبلی و بی تفاوتی چگونه در وجود من جا شده!!

از وقتی یادم میاد وقتمو هدر دادم... از مدرسه گرفته تا کنکور و دانشگاه و شاغل شدنم...

یادمه دوران مجردی آرزوم این بود که به جایی برسم که نیاز نباشه دستمو جلوی شوهر دراز کنم! که حالا میفهمم ارزو بر جوانان عیب نیست!

متاسفانه یا خوشبختانه تو این مورد دیگه نمیتونم خانوادمو مقصر بدونم! چون پدرو مادرم با وجود رنج و سختی هایی که بهمون دادن همه تلاششون و کردن که ما به جایی برسیم و از هیچ چیزی دریغ نکردن.

کل دستاوردهای علمی و شغلیم این بوده که لیسانس گرفتم و الان سالهاست که یه شغل پرمشغله و کم درامد دارم که متناسب با رشته تحصیلیمه ولی چه سود؟!