رو پیشونی من نوشته: نحس

همسر بیچاره ی من داره درد میکشه و به رو نمیاره... من عذاب کشیدنش رو از سکوتش و حالت چهره اش میفهمم و سعی میکنم محیط خونه رو آروم نگه دارم و زیاد باهاش حرف نزنم که حالش خراب تر نشه...

ولی هیچکسی نیست که حال خودم رو خوب کنه...

میدونم این هنوز روزهای خوبمه... روزی میرسه که خدای نکرده باید پرپرشدنش رو ببینم و کاری از دستم برنیاد...

وقتی بچه بودم زود بزرگ شدم... الانم تو اوج جوونی زود پیر میشم... این دردها برای زن بی کس و بی پناهی مثل من خیلی بزرگه...